در بدن تمامی خانم های باردار با افزایش مدت بارداری و گذشتن ماه ها ، مقاومت سلول های بدن به هورمون انسولین افزایش یافته و در جبران این مقاومت ، بدن ترشح انسولین را نیز افزایش می دهد .
عضلات اسکلتی که در بـدن منبع آزاد کـردن گلوکـز هستند نیز در حین بـارداری در برابر انسولین مقـاوم می شوند.
این مقاومت انسولینی از اواسط بارداری شروع می شود و تا پایان حاملگی ادامه می یابد.
در واقع در خانم های باردار 200 تا 250 درصد افزایش ترشح انسولین وجود دارد و هدف آن فقط تنظیم قند خون مادر است.
این تغییرات کاملا طبیعی است و منجر به فراهم شدن تغذیه مناسب برای جنین می شود . در مقابل ، بدن مادر برای جلوگیری از افزایش قند خون مجبور خواهد بود انسولین بیشتری ترشح نماید تا قند به درون سلول ها منتقل شود و برای تولید انرژی در اختیار سلول های بدن قرار گیرد .
سلول های موجود در لوزالمعده مادران باردار ، اغلب توانایی تولید انسولین بیشتر (در حدود سه برابر حد طبیعی) برای غلبه بر اثر هورمون های بارداری افزایش دهنده قند خون را دارند .
اما اگر لوزالمعده نتواند انسولین را به میزان کافی ترشح کند ، میزان قند خون افزایش می یابد و در نهایت منجر به بروز دیابت بارداری می شود.